Artykuł o naszym rodzimym, słynnym enteogenie, Muchomorze Czerwonym, z łac, Amanita muscaria, postanowiłem podzielić na dwie części, ze zwglądu na należny mu szacunek i szczegółowość. Dzisiaj przedstawiam Wam część pierwszą:
Historia Muchomora Amanita muscaria
5000-3000 p.n.e
Najwcześniejsze dowody językowe mówiące o gatunku Amanita muscaria jako środku odurzającym.
Na podstawie analizy języków z północnej Azji stwierdzono, że około roku 4000 p.n.e, język uralski podzielił się na dwie gałęzie językowe. W obydwóch tych gałęziach językowych funkcjonowało słowo “odurzenie“. W niektórych z ówczesnych językach uralskich słowo “ukłucie” oznacza zarówno “intoksykację, nietrzeźwość” jak i grzyb A.muscaria. Te podobieństwa wskazują (nie jest to jednak pewne), że Muchomor Czerwony (A.muscaria) był znany jako środek psychoaktywny jeszcze przez podziałem języka uralskiego około 4000 p.n.e.
2000-1000 p.n.e
Petroglify znalezione u ujścia rzeki Piegtymiel, która wpada do Oceanu Arktycznego w północnej części Syberii przedstawiają postacie antropomorficzne z grzybami przyczepionymi do głów. Obszar ten jest obecnie zamieszkany przez kulturę Czukczów, w obrębach której A.muscaria znany jest jako tradycyjny środek uspokajający.
ok 1200 p.n.e
Hymny Wedyjskie, zbiór świętych opowieści z Indii, wspominają w swojej treści o magicznym napoju odurzającym o nazwie Soma. W 1968 roku, Robert Gordon Wasson opublikował kontrowersyjną książkę “Soma: Divine Mushroom of Immortality”, przedstawiając w niej hipotezę, iż Soma dotyczy właśnie grzyba Amanita muscaria, Muchomora Czerwonego.
Jeśli chcielibyście dowiedzieć się jeszcze więcej o Muchomorze Czerwonym jak i o wielu innych roślinach i grzybach psychoaktywnych polecam zakup bądź wypożyczenie wspaniałej encyklopedii w oparciu o którą powstał ten artykuł: wspaniała “The Encyclopedia of Psychoactive Plants” Christian Ratsch (kliknij na okładkę aby przejść do strony z zamówieniem):
100 n.e.
W stanie Nayarit, w środkowo-zachodnim Meksyku odnaleziono 7,5 cm wysokości figurkę grzyba Amanita muscaria datowaną właśnie na rok ok. 100 n.e. Sugeruje to, iż Muchomor Czerwony używany był również na zachodnim wybrzeżu Meksyku w tym okresie.
500-1200 n.e.
Niektórzy skandynawscy historycy sądzą, iż w tym okresie wikińscy wojownicy, zwani berserkerami, spożywali Muchomora Czerwonego przed udaniem się na pole bitwy. R.G. Wasson pisał:
“Nikt, kto zajmuje się tematem muchomora w Europie, nie może ignorować debaty, która toczy się w Skandynawii od prawie dwóch wieków w tej kwestii. Najpierw Samuel Odman w 1784 roku, potem Frederik Christian Schubeler w 1886 roku zaproponowali tezę, że wojownicy wikińscy zwani berserkerami spożywali muchomory wprowadzając się w szał bojowy zwany “berserk”. Mówiąc w skrócie, szał bojowy “furia-berserk” był celowo wzbudzany poprzez spożywanie muchomora czerwonego“ (Soma, str.341)
Po roku 1250
Filozof Albertus Magnus opisywał właściwości owadobójcze A.muscaria w “De vegetabilibus“. To właśnie ta pozycja zapoczątkowała przyjęcie nazwy “muchomor”
1291 n.e.
Fresk w opactwie Plaincourault w Inder we Francji przedstawia Adama i Ewą stojących obok Drzewa Wiedzy, które łudząco przypomina grzyba Amanita muscaria
Rok 1658
Polski jeniec wojenny pisał o kulturach ludów wschodniej Syberii (region Irtysz): “Jedzą niektóre grzyby przypominające muchomora, a tym samym stają się bardziej upojeni niż po wódce i jest to dla nich najprzedniejsza zabawa”. Pierwotnie opublikowano jako: Adam Kamieński-Dłużyk “Pamiętniki z moskiewskiej niewoli” 1874 rok, str. 382
Rok 1730
Szwedzki pułkownik Filip Johann von Strahlenberg, który spędził przeszło 12 lat na Syberii jako jeniec wojenny, zawarł szczegółowe opisy jak Sybiracy spożywają specjalną herbatę przygotowaną z grzybów Amanita muscaria i piją mocz, który po spożyciu grzyba zawiera jego psychoaktywne składniki. W swojej książce p.t. “An Historico-Geographical Description of the North and Eastern Parts of Europe and Asia“, Strahlenberg pisze:
Rosjanie, którzy handlują z nimi (z Kerekami, Kerekowie – plemię z półwyspu Kamczatka), donoszą o pozyskiwaniu specyficznego rodzaju grzyba, z rosyjskiego nazywanego Muchomorem, który pozyskują w zamian za futra. Ci najbogatsi z nich, odkładają duże zapasy tych grzybów na zimę aby potem świętować. Zalewają te grzyby wodą, gotują, a potem piją powstały w ten sposób wywar, który ich odurza. Biedniejsza część z nich, którzy nie mogą pozwolić sobie na gromadzenie zapasów grzybów, czekają wtedy w pobliżu chat bogatych, gdy tylko tamci wychodzą oddać mocz. Zbierają ich urynę w drewniane misy i piją chciwie, aby też doświadczyć wpływu grzybów i zyskać upojenie
Rok 1753
Karol Linneusz opisał muchomora w “Species Planetarium Vol 2” nazywając go Agaricus muscarius
Rok 1755
Botanik Stefan Kraszeninikow opisał Sybiraków zjadających muchomory i popadających w zatrucie. “Opis Krainy Kamczatka”
Rok 1783
Muchomor zyskuje swoją współczesną nazwę Amanita muscaria, podczas przeniesienia do rodzaju Amanita przez Jeana-Baptista de Lamarck
Rok 1784
Samuel Odman pisze książkę argumentując w niej, że wikińscy Berserkerzy celowo spożywali A.muscaria, aby wprowadzić się w szał bitewny. Teoria ta została ostatecznie zaakceptowana przez skandynawskich historyków, ale nadal pozostaje bez poparcia w postaci konkretnych dowodów. Wasson i inni nie zgodzili się z tą tezą, ponieważ znane są liczne przypadki spożywania muchomora, dzięki jego działaniu uspokającemu. A tak Odman argumentuje swoją tezę na temat berserkerów:
“Spośród wszystkich gatunków roślin szwedzkich, muchomor Agaricus muscarius wydaje się być tym, co raz na zawsze rozwiązuje tajemnice Berserkerów. Jego stosowanie jest tak powszechne w Azji Północnej, że nie ma praktycznie żadnych plemion koczowniczych, które nie korzystają z tego grzyba, aby pozbawić się zmysłów i uczuć, czerpiąc niemalże zwierzęcą przyjemność z powodu zbawiennego zerwania więzi z rzeczywistością. Ci którzy używają tego grzyba, z początku stają się weseli, do tego stopnia, iż zaczynają śpiewać i krzyczeć. Działanie grzyba atakuje funkcje mózgu, a spożywający mają uczucie stawania się bardzo silnymi. Doznają przypływu energii i często drgawek. Wpływ grzyba trwa około 12 godzin, czasem mniej.” (Odman 1784)
Koniec wieku XVIII
Angielski botanik William Curtis wraz ze swoim ogrodnikiem spożywają A. muscaria po przeczytaniu szamańskiej relacji jego użycia. Jedzą bardzo małą dawkę i doświadczają jedynie pieczenia w ustach i żołądku
Rok 1797
Relacje polskiego brygadiera Józefa Kopcia z jedzenia muchomorów podczas swoich podróży po Syberii
Rok 1860
Mordecai Cooke w swojej książce “The Seven Sisters of Sleep” popularyzuje historie syberyjskich szamanów używających A. muscaria
Rok 1880
Podczas powszechnego niedoboru wina w Włoszech, Dr. Batista Grassi pisze entuzjastyczny artykuł zalecając w nim upajające działanie A. muscaria jako alternatywę dla wina
1960-1965
Zastosowanie A. muscaria pojawia sie w amerykańskich subkulturach miejskich, ale nadal należy do rzadkości, ponieważ wielu użytkowników zgłasza nieprzyjemne skutki uboczne
Rok 1972
W swojej książce “Dificult Questions, Easy Answers” poeta Robert Graves proponuje, że postać Świętego Mikołaja może być oparta o wpływ spożywania przez szamanów A. muscaria. Jonathan Ott rozwija tą teorię w książce “Hallucinogenic Plants of North America” wydaną w roku 1976
Rok 1978
Rdzenny miekszaniec Ameryki Pólnocnej, pisarz, Keewaydinoquay opisuje tradycyjne zastosowania A. muscaria przez Odżibwejów (Ojibwa, Ojibway), lud zamieszkujący w pobliżu jeziora Superior w Pólnocnej Ameryce
1980
Kilka ksiązek i artykułów naukowych w czasopismach opisują tradycyjne i nowoczesne użycie A. muscaria jako narkotyku psychodelicznego w wielu częściach świata, w tym przez plemiona indiańskie (np. plemię Dogrub Athabascan z Pólnocnozachodniej Kanady), ludów w Hiszpanii, plemion w Azji wschodniej.
Rok 1998
Polska pisarka Olga Tokarczuk w swojej książce “Dom dzienny dom nocny” zawiera opisy oddziaływania muchomora na wizje i doświadczenia psychodeliczne
Rok 2002
Książka “Magic Mushrooms in Religion and Alchemy” Clarka Heinricha, zawiera argumentację, dotyczącą A. musciaria i jego kluczowej roli jaką odegrał w wielu religiach świata, od Hinduizmu, poprzez Judaizm a kończąc na Chrześcijaństwie.
6 grudzień 2008 roku
Australijskie Sympozjum Enteogeniczne zorganizowane przez Uniwesytet w Melbourne (Copland Theatre Melbourne University). Interesująca prezentacje autorów: Michael Bock, Vince Cakic, David Caldicott, Deva Daricha, Richard King, Anna Kokavec, Tim Payne, Julian Raxworthy, Des Tramacchi, Torsten Wiedmann. Poruszane tematy zawierały: psychoaktywne grzyby, szamanizm, Ephedra, Tabernanthe iboga, absynt, pozycje ksiązkowe o roślinach psychoaktywnych, wpływ ketaminy na schizofrenię.
To by było na tyle, jeśli chodzi o historię naszego słynnego enteogenu. W następnej części przeczytacie m.in. o możliwych sposobach spożywania, działaniu oraz DARMOWY EBOOK w wersji angielskiej, raport z badań nad tym magicznym grzybem. Tymczasem nie zapomnijcie polubić naszego profilu na fejsie oraz zapisać się do naszego NEWSLETTERA.
O innych enteogenach możecie przeczytać w artykułach poświęconych Ayahuasce: Część I i Część II
